نگاه

امروز آدمهای تو متروی شیرازرا غمگین دیدم درست مثل همیشه تهران. البته آدمها کمتر سرگرم موبایل بودند و بیشتر تو فکر بودند انگار قطع شدن نت باعث شده بیشتر به بدبختی هاشون فکر کنند برخلاف همیشه که سریع پستهای اینستاگرام را  نگاه می کردم تا به کارهام برسم امروز با دقت نوشته های چند وبلاگ را خوندم کمی نوشته هاشون را احساس کردم بودنشون مشکلاتشون و...  

من  بودنم در تنهایی شکل می گیره  اما همیشه  دانستن حال دیگران و شنیدن افکارشان برام جذاب بوده و نوشته های آدمها رنگی از بودنشون را در خودش داره.

تو این لحظه دارم به تغییراتی که در زندگیم ایجاد شده فکر می کنم انگاز زندگی از سرعتش کاسته و به ما این فرصت را داده از منظره های بیرون لذت ببریم.  همیشه تصمیم با ماست چطور نگاه کنیم میتونیم اسیر ناامیدی و غم بشیم میتونیم حوادث این روزها را فرصتی بدونیم برای دوباره نگریستن به جایی که هستیم و جایی که در گذشته می خواستیم برسیم فرصتی برای اندیشیدن درباره تصمیماتمون و انتخاب هامون

و شاید فرصتی هست برای آهسته قدم برداشتن