کتابی که شاید هیچ وقت نوشته نشه

شاید عجیب باشه ناامیدی از ابتدا

شاید آدم باید برای هدفی که داره  امید داشته باشه

شاید نوشتن برای کسی که فکر می کنه نویسنده است باید یک باید باشه و هزاران شاید دیگه.

وقتی تو به یک سن خاص می‌رسی که میشه اسمشو سن سرازیری دانست حقیقی شدن تصمیم ها، به چیزی شبیه رویا می مونه گرچه نمیتونم کاملا از خودم ناراضی باشم، جوری که ده سال پیش بودم اما نمی تونم زیاد هم امیدوار باشم جوری که 20 سال پیش بودم. دوره های ده ساله، می تونه یک چشم انداز به زندگیم بده می دونم تو ده سال پیش، بیش از ظرفیت یک آدم معمولی چیزهای  جدید یاد گرفتم می دونم سیال بودنم را هنوز حفظ کردم خیلی از چیزها هست که میشه بهش افتخار کرد اما تو 40 سالگی نداشته ها بیشتر به چشم آدم میاد تا داشته ها.

آیا تنهایی که دارم ابدی هست، آیا هیچ وقت کتابی می نویسم آیا هیچ وقت آن جور که دلم می خواد عاشق میشم و خیلی از آیاهای دیگه که تو 40 سالگی من پررنگه. 

می دونم می تونم برای خودم بهانه بیارم که تو ایران زندگی می کنم و هیچ چیز یاری کننده من نبوده اما می دونم همه اینها بهانه است و من هنوز نمی تونم بدون احساس گناه نسبت به استعداد هایی که حداقل فکر می کنم دارم به خودم تو آینه نگاه کنم و احساس نکنم به آنها خیانت کردم احساس نکنم که به زندگیم خیانت کردم و تمام احساس شکست هایی که تو چهل سالگی پر رنگه. 

فردا برام آغاز نوشتن یک کتاب، آغاز روزی نیم ساعت نوشتن 

فردا می تونه آغاز تغییر باشه و شاید هم هیچ وقت این آغاز شروع نشه